De vergoeding voor dyslexiebehandeling is er door en dat is natuurlijk heel mooi, ware het niet dat je als ouder niet zelf kunt bepalen welke behandeling je voor je kind wilt. De vergoeding geldt maar voor één bepaalde behandeling. Het is net als met tandheelkundige vergoedingen. Je krijgt wel vergoeding voor tanden trekken en een kunstgebit, maar als je je eigen tanden wilt houden en een kroon erop... dan moet je dat grotendeels zelf betalen. Ouders zonder geld hebben weinig keus.Ja, dyslexie in het basispakket is mooi, maar ik huiver als ik hoor hoe dyslexie plotseling een ‘ziekte’ wordt genoemd in de media... en niemand protesteert, want voor behandeling van een ziekte of gebrek kun je geld krijgen. Als je dan nog wilt volhouden dat dyslexie eigenlijk een talent is, uiting van een creatieve, visuele denkwijze, doe je jezelf financieel tekort. En we zijn toch niet gek?
De uitvoering van het plan is bij de scholen neergelegd. Dat lijkt geen slecht idee, maar de logica rammelt: onderwijskrachten moeten nu gaan signaleren of een kind aan de ‘ziekte’ dyslexie lijdt. Of wordt hiermee in feite toegegeven dat het toch om een onderwijskundig probleem gaat?
